“Ik heb altijd alles zelf bepaald in mijn leven. Zelfstandigheid vind ik heel belangrijk. Ik vind het nu zo moeilijk dat ik juist het laatste stuk niet in eigen handen heb…” 

Vraag

Een mevrouw die – naar eigen zeggen - een mooie leeftijd heeft bereikt, heeft niet zo lang meer te leven. Ik word gevraagd haar te bezoeken. Ze is duidelijk in haar doodswens. Van kleine dingen geniet ze nog wel, maar ze verlangt echt naar het sterven.
Of ik met haar wil praten en haar wil begeleiden in deze zware tijd.

Doodswens

Het is een zonnige dag als ik mevrouw bezoek. Ze ligt in bed en is verrast me te zien. Als ik haar kom vertellen waarom ik haar bezoek, begint ze meteen met praten. Hoe haar leven was, waarom ze bepaalde keuzes heeft gemaakt, maar vooral hoe zelfstandig ze altijd was. Eigen regie is wat mevrouw altijd heel belangrijk heeft gevonden. Nog steeds….

Plotseling verschijnt er een klein vogeltje voor het raam en gaat op de deurklink van de tuindeur zitten. Even is het stil in de kamer. Wat een prachtig gezicht. Onverwachte toeschouwer.
De ogen van mevrouw lichten op. “Dat vogeltje komt wel vaker even langs en soms vliegt het tegen het raam, heel zachtjes. Alsof het gedag zeggen wil” vertelt ze.
“Maar het is niet genoeg om nog voor te willen leven hoor” zegt ze er snel achteraan.
Als ik haar even stilzwijgend aankijk ziet ze dat als bemoediging om door te praten. Ze vertelt me dat ze klaar is met het leven. Ze weet wel dat ze niet lang meer heeft, maar toch.

“Altijd heb ik alles zelf geregeld. Heel zelfstandig en heel handig. Altijd met mijn handen in de aarde, zelf de tuin onderhouden. Maar nu, nu heb ik schone handen.”
Die woorden blijven even hangen in de lucht en dan vervolgt ze: “wat heeft mijn leven nu nog voor zin?”

Uithouden

Bezige handen, liggen nu stil in je schoot. Lijken geen betekenis meer te kunnen geven aan de dagen die je nog hebt. Het wachten op het onvermijdelijke einde. De ultieme vorm van lijden. Wachten op iets waar je naar verlangt en geen regie op lijkt te hebben. Wat een ander ook niet zomaar voor je op kan lossen.

Het enige wat je echt kunt doen is uithouden…. met schone handen

Auteur

Coosje Meerveld is een van de geestelijk verzorgers die zijn verbonden aan het Centrum voor Levensvragen Oost-Veluwe. Wilt u ook gebruik maken van een aantal gesprekken met een van deze geestelijk verzorgers? Dat kan kosteloos als u 50 jaar of ouder bent of als u in de palliatieve fase van een ziekte verkeert